Santa Maria del Trastevere. Απρίλης.
Κίτρινος ήλιος της Ρώμης. Χυμένος πάνω στο εκάστοτε χρώμα του ουρανού. Γκρι, μπλε, κοκκινωπό, ανάλογα με τις μέρες, ανάλογα με τα κέφια του.
Περπατάω στα στενά δρομάκια.
Και ξάφνου εμφανίζεται αυτή. Ξεδιπλώνεται.
Bugada. Υφασμάτινη κορδέλα που παντρεύει τα μπαλκόνια.
Πολύχρωμη. Μπλεγμένη. Αλλού ξεβαμμένη αλλού έντονη.
Κλείνω τα μάτια.
Με βλέπω κρεμασμένη εκεί πάνω. Με μπλεγμένα τα συναισθήματα, αλλού ξεθωριασμένες τις μνήμες αλλού έντονες. Να κρατιέμαι από τα μανταλάκια της εμπειρίας, να δοκιμάζομαι στο φρέσκο αεράκι, να στεγνώνω και να μπερδεύομαι στους δύσκολους βοριάδες.
Βugada.
Αυτό είμαι.
Καθαρή, φρέσκια και ευτυχής που μπορώ κι απλώνω τις δημιουργίες μου
στο προσωπικό μου σκοινί.
Santa Maria del Trastevere. April.
Yellow sun of Rome. Spilled onto the respective colour of the sky. Gray,
blue, red, depending on the day, depending on its mood.
I walk through the narrow streets.
And suddenly it appears. Unfolding.
Bugada. Fabric ribbon wedding balconies. Colorful. Tangled.
Faded and intense at spots.
I close my eyes.
To see me hanging up there. With tangled emotions, those faded – intense emotions. Keep the pegs of experience, being dabbled in the fresh breeze, to dry and intertwine in the northern breeze.
Bugada.
That’s what I am.
Clean, fresh and happy that I can peg my creations
on my own. rope
